Έλληνες της Γερμανίας: Κατάθλιψη, εκμετάλλευση και λάντζα!

Σύμφωνα με δημοσίευμα στην DW, που επικαλείται στοιχεία από τα Εξωτερικά Ιατρεία Ψυχικής Υγιεινής στο Βερολίνο (περιοχή Βίτεναου), από τους 4000 ασθενείς που επισκέπτονται κάθε τρίμηνο τα Εξωτερικά Ιατρεία, οι 400 είναι Έλληνες ασθενείς. Οι άνθρωποι των ιατρείων θεωρούν πως είναι ένας σημαντικός αριθμός καθώς στο Βερολίνο ζουν περί τους 13.000 Ελληνες.

Οι τρεις στους τέσσερις από αυτούς έχουν μεταναστεύσει στην γερμανική πρωτεύουσα μετά το 2010. Στην πλειοψηφία τους είναι ανειδίκευτοι με χαμηλή μόρφωση και καταγωγή από κάποια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας.

Όπου φύγει φύγει και χωρίς να γνωρίζουν την γλώσσα

Πριν από τρεις ημέρες ένας κάτοικος του Δήμου Παγγαίου που έχει μείνει άνεργος εδώ και πολύ καιρό δημοσίευσε την εξής αγγελία: «Καλημέρα. Ζητάω δουλειά στην Γερμανία, οτιδήποτε δουλειά. Εχω ανάγκη. Κάποιο μαγαζί για λάντζα. Κάποιος αν μπορεί να βοηθήσει».

Υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που φεύγουν με λιγοστά υπάρχοντα δίχως προηγουμένως να έχουν κλείσει δουλειά. Αρκεί να φύγουν από την Ελλάδα. Δυστυχώς στις μεγάλες πόλεις της Γερμανίας δεν είναι ασυνήθιστο πια να βλέπεις Έλληνες να κοιμούνται σε σκηνές γιατί τους τέλειωσαν τα χρήματα και δεν είχαν να πληρώσουν την πανσιόν που έμεναν μέχρι να βρουν δουλειά.

Όπως προκύπτει από ανακοίνωση των Ελλήνων της Στουτγκάρδης, στα μέσα Οκτωβρίου, «παρατηρείται αυξημένη προσέλευση μεταναστών». Διαβάζουμε στην ανακοίνωση: «Λόγω της αυξημένης προσέλευσης Ελλήνων μεταναστών και της επιτακτικής ανάγκης για ουσιαστική βοήθεια σε ότι αφορά την διεκπεραίωση των υποθέσεων τους σχετικά με δημόσιες ή άλλες υπηρεσίες στην Γερμανία και ειδικότερα στην περιοχή Έσλινγκεν καθώς επίσης και την ευρύτερη περιοχη της Στουτγκαρδης , αποφασίσαμε να λειτουργήσουμε για αυτόν τον σκοπό ένα γραφείο Γενικών Εξυπηρετήσεων για τον Πολίτη, το οποίο θα στεγάζεται στην Ελληνική Κοινότητα του Έσλινγκεν».

Αν και στην Γερμανία λειτουργεί ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας, δεν έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτό. Κάποιος πρέπει να είναι τουλάχιστον δηλωμένος στην περιοχή όπου εργάζεται. Όμως, σύμφωνα με αναφορές Ελλήνων που ζουν στην Γερμανία, σε ορισμένες περιπτώσεις «η εκμετάλλευση πάει σύννεφο με 15 ώρες δουλειά, χωρίς καμία ασφάλεια και πολλές ψεύτικες υποσχετικές. Σε κρατάνε μόνον δύο με τρεις μήνες δηλωμένο στον Δήμο όπου εργάζεσαι, αλλά πουθενά αλλού. Και μετά σε διώχνουν λέγοντάς σου ότι δεν τους κάνεις και μένεις ξεκάρφωτος. Αυτό συμβαίνει για να μην αποκτάς δικαιώματα. Ειδικά δε στις περιπτώσεις που δεν ξέρεις την γλώσσα ώστε να μπορείς να διαμαρτυρηθείς, τα μαζεύεις και φεύγεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα»!

Τα όσα περιγράφουν Έλληνες που ζουν στην Γερμανία προκαλούν τουλάχιστον μελαγχολία: «Κάποιες φορές εκμεταλλεύονται την οικονομική δυσχέρεια που έχει κάποιος. Τους πρώτους μήνες που ήρθαμε εδώ δουλεύαμε λάντζα σε κουζίνα. Τρώγαμε μόνον πατάτες και μακαρόνια. Κοιμόμασταν σε στρώματα κάτω στο δάπεδο και χωρίς κουβέρτες»!!!

Συγκλονιστική, όμως, είναι και η μαρτυρία της ψυχολόγου Δέσποινας Παπαδημητράτου στα Εξωτερικά Ιατρεία Ψυχικής Υγιεινής: «Όσοι έχουν την τύχη να βρουν εργασία δεν συναντούν ρόδινες συνθήκες. Τον τελευταίο χρόνο που έγινε ντόρος για την Ελλάδα λόγω των πολιτικών εξελίξεων, οι περισσότεροι έζησαν ρατσιστικά σχόλια. Ασθενής που εργάζεται σε νοσοκομείο μού έχει πει πως όταν χτυπούσε το τηλέφωνό του, του έλεγαν: ”Μην το σηκώσεις, είναι ο Τσίπρας να σου ζητήσει λεφτά” ή ”είναι ο Βαρουφάκης” και γελούσαν. Άλλοι που εργάζονται σε επιχειρήσεις τούς λένε το καλοκαίρι: ”Γιατί να πας στην Ελλάδα; Εδώ βγάζεις τα λεφτά σου, θα πας στην Ελλάδα να τα χαλάσεις;”. Φοβούμενοι μη χάσουν τη δουλειά τους, σκύβουν το κεφάλι και καταπίνουν όσα τους κάνουν δυστυχισμένους. Όταν σου συμβαίνει αυτό, από ένα σημείο και μετά αποκτάς παρανοϊκές ιδέες ότι όλοι σε κοιτούν περίεργα…»

Είναι άνθρωποι που αναγκάζονται να ξεριζωθούν από τον τόπο τους και που έχουν εγκαταλειφθεί από τα μεγαλεπίβολα σχέδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ που έχει ξεγράψει την κοινωνία.

Είναι άνθρωποι που τα μνημόνια τους και η εφιαλτική κυβερνητική πολιτική των τελευταίων χρόνων, έβγαλαν σε πλειστηριασμό τις ελπίδες τους. Και σε λίγο και τα σπίτια τους.

Είναι άνθρωποι που φεύγουν αφήνοντας πίσω οικογένειες, παιδιά και γερόντια. Που προσπαθούν να βρουν μια δουλειά για να τσοντάρουν στις πετσοκομμένες συντάξεις.

Είναι άνθρωποι για χρόνια εργαζόμενοι που πια δεν τους στηρίζει κανένας ΟΑΕΔ και κανένα κράτος πρόνοιας. Διότι απλά το κοινωνικό κράτος στη χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση κατάρρευσης.

Όταν αναγκάζονται να ξεριζωθούν από τον τόπο τους και το μόνο που έχουν για «συντροφιά» είναι η φτώχεια και η ανεργία, τα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν σε μια ξένη χώρα, μπορούν εύκολα να τους τελειώσουν την ζωή.

Επισημαίνει η Δέσποινα Παπαδημητράτου: «Τα προβλήματα είναι, πρώτον, η γλώσσα. Δεύτερον, προσπαθούν να βρουν δουλειά και αναγκάζονται επειδή δεν γνωρίζουν τη γλώσσα να μπουν σε ελληνικές κουζίνες, όπου πληρώνονται αισχρά. Μιλάμε για τρία ευρώ την ώρα, αδήλωτοι με χίλια δυο προβλήματα και εστιάτορες να τους κρατούν τα διαβατήρια».