«Έχω ένα σπίτι έξω από το Ναύπλιο, 1,5 στρέμμα, και φιλοξενώ εκεί τα ζώα που έχουν ανάγκη. Κάποια είναι άρρωστα, κάποια έχουν ψώρα, γαστρεντερίτιδα, έχουν ένα μάτι, άλλα δεν βλέπουν καθόλου. Ανάμεσα τους υπάρχουν και σκυλάκια με τρία…πόδια. Κάποια ήταν παρατημένα, τα είχα βρει κουτάβια μέσα σε κούτες και τα μεγάλωσα. Μεταξύ των σκυλιών που φιλοξενώ σπίτι μου, υπάρχουν 35 υπάρξεις, τις οποίες δεν πρόκειται να αποχωριστώ ποτέ, θα τις κρατήσω μια ζωή δίπλα μου. Τα υπόλοιπα τα προορίζω για υιοθεσία σε όποιον ενδιαφέρεται. Μιλάμε για περίπου 50 σκυλιά.
Συνολικά στο σπίτι μου υπάρχουν…85 ψυχούλες. Ξεκίνησε σιγά σιγά το πράγμα: Στην αρχή πήρα δίπλα μου ένα σκυλί, μετά πήρα και ένα δεύτερο και συνέχισα…μέχρι που έφτασα στο τωρινό νούμερο. Κανείς δεν θέλει πάντως να υιοθετήσει ένα τρίποδο σκυλί, να το κάνει μέλος της οικογένειας του. Αυτό είχε σαν συνέπεια ο αριθμός των ζώων γύρω μου διαρκώς να αυξάνεται. Όταν βλέπεις ένα ζώο να υποφέρει και να πονά δεν μπορείς να στρέψεις το κεφάλι σου αλλού. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Ο αριθμός πάντως δεν είναι στάνταρ. Αυξομειώνεται
διαρκώς. Μπορεί π.χ. σε ένα μήνα να δώσω 3 σκυλάκια για υιοθεσία, αν και με την κρίση, κανείς δεν είναι πρόθυμος να πάρει ένα σκυλί και να επωμιστεί τα έξοδα της διαβίωσης του. Στο οικονομικό κομμάτι είμαστε 3 φίλοι που μοιραζόμαστε τα κόστη. Όλα τα σκυλιά είναι στειρωμένα, εμβολιασμένα, αποπαρασιτωμένα και με βιβλιάριο.
Για να τα βγάλω πέρα με στηρίζει οικονομικά, πέρα από τους δύο φίλους, και η οικογένεια μου. Το ταϊσμα, την καθαριότητα και τα γενικότερα μικρόεξοδα τα έχω αναλάβει μόνος μου. Από την τσέπη μου βάζω περίπου κάθε μήνα…600 ευρώ. Μόνο για το ταϊσμα τους απαιτούνται μηνιαίως…70 τσουβάλια τροφή. Όταν έρχεται μάλιστα η εποχή της ανανέωσης των εμβολίων το κόστος μπορεί να φτάσει…και τα 1.500 ευρώ. Εκεί συνεισφέρουν και οι υπόλοιποι. Το κόστος της διαβίωσης των ζώων έχει αρχίσει να με βαραίνει υπέρμετρα. Ο μισθός μου μετά από 16 χρόνια προϋπηρεσίας έχει μειωθεί σημαντικά. Παίρνω περίπου 1.100 ευρώ.
Από το ποσό αυτό, τα μισά πηγαίνουν στα σκυλιά. Δεν μετάνιωσα, ούτε μετανιώνω για αυτήν την επιλογή μου. Όταν πήγα να ζητήσω βοήθεια από το δήμο, προκειμένου να αναλάβει και αυτός ένα μέρος από τα έξοδα για το ταϊσμα, ξέρετε τι μου απάντησαν; Πως δεν μπορούν να με βοηθήσουν
γιατί στην πόλη μας…δεν υπάρχει κυνοκομείο, επομένως λόγω έλλειψης κωδικού, τα χρήματα που ζητούσα, δεν θα «περνούσαν» από το δημοτικό συμβούλιο. Προσωπικά βέβαια είμαι εναντίον των κυνοκομείων γιατί τα θεωρώ κολαστήρια…» δηλώνει στο bangladeshnews.gr, o Στέλιος Κυριακού, εξωτερικός φρουρός στις φυλακές Ναυπλίου και πρόεδρος του Φιλοζωϊκού Συλλόγου Ναυπλίου «Οι Αδέσποτοι».
ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΝΑ «ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΙΣ» ΕΝΑ ΖΩΟ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ…
«Πιστεύω ότι με το αίσθημα και την ευθύνη της φιλοζωϊας γεννιέσαι. Δεν θα μπορούσα να πράξω διαφορετικά. Το είχα πάντα μέσα μου. Η αδελφή μου φροντίζει 15 σκυλιά, ο πατέρας μου άλλα 7. Το πιο σημαντικό είναι το αίσθημα της ικανοποίησης, της ηθικής ικανοποίησης. Να έχεις μαζέψει ένα ζώο αναίσθητο, μισοπεθαμένο και να του δίνεις ξανά ζωή. Να το βλέπεις να τρέχει χαρούμενο, να κάθεται δίπλα σου στον καναπέ. Δεν θα το άλλαζα αυτό το συναίσθημα με τίποτα. Με τίποτα. Εύχομαι ο κάθε άνθρωπος να την ζήσει αυτή την εμπειρία, τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του. Ότι κάνω το κάνω για την ψυχή μου. Ξέρετε, η δουλειά που κάνω είναι δύσκολη, με πολλές απαιτήσεις, που σε «στραγγίζει» σωματικά και ψυχολογικά. Όταν γυρνάω σπίτι όμως και ανοίγω την πόρτα και όλα πέφτουν στην αγκαλιά μου, τότε τα ξεχνάω όλα. Είναι πραγματική ψυχοθεραπεία. Δεν μπορώ να πω ότι έχω αδυναμία σε κάποιο σκυλί, πως ξεχωρίζω κάποιο έναντι άλλων. Μπορώ να σας πω όμως, πως τα σκυλιά δείχνουν μεγάλη ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο μου, ειδικότερα αυτά που αισθάνονται πως είχα κάποια ανάμειξη στην σωτηρία τους…».
«Μην νομίζετε πάντως πως η φιλοζωϊα στο Ναύπλιο, είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Είμαστε μόνοι μας στον αγώνα για την προστασία των ζώων. Ο δήμος μας βοηθά βέβαια μέσω των στειρώσεων/εμβολιασμών/αποπαρασιτώσεων που πραγματοποιεί κάθε χρόνο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετό. Η αστυνομία είναι απούσα. Όλες οι καταγγελίες που έχω κάνει…έχουν πέσει στο κενό. Τα κρούσματα ενεργητικής/παθητικής κακοποίησης δεν έχουν εκλείψει, αν και τα τελευταία χρόνια οι πολίτες επιδεικνύουν μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση».
