Καλά, ποτέ δεν ήμασταν και πλούσιος λαός με υψηλό βιοτικό επίπεδο. Ελέω πακέτων Delors και πλαστικού χρήματος την είδαμε όλοι πλούσιοι και φίρμες…
Από την αλωνιστική μηχανή κατευθείαν στην Cayenne όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιάννης!
Οκ, τέλειωσε το παραμύθι, τώρα θα ξεράσουμε και το γάλα της μάνας μας…
Ήμασταν όμως πιο ευγενικοί, λιγότερο φυγόπονοι και σίγουρα πιο νομοταγείς.
Ίσως και πιο καλλιεργημένοι…
Είχαμε όμως μία ταπεινή ευπρέπεια, την αξιοπρέπεια του νοικοκύρη. Πώς γεμίσαμε τόσους απολίτιστους;
Η φτώχεια ξύπνησε το κτήνος μέσα μας;
Πώς η αγένεια ,η αυθαιρεσία και η βρωμιά πλημμύρισαν την καθημερινότητά μας;
Κάποτε ήταν αδιανόητο να ουρείς σε κοινή θέα στο κέντρο της Αθήνας, το να φτύνει δε κανείς στο δρόμο είχε για πολλά χρόνια εκλείψει, πεζοδρόμια ήταν μόνο για τους πεζούς, τώρα πλέον είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα θρηνήσουμε και θύμα με τόσα δίτροχα να τα έχουν καταλάβει και μάλιστα να τρέχουν κιόλας!
Πώς έγινε και το κόκκινο στα φανάρια είναι πλέον προαιρετικό;
Και το περιττό κορνάρισμα μόνο και μόνο για τη χαρά της ηχορύπανσης! Τι να πv για τη συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία;
Είναι αξιοπρόσεκτο με πόση ευκολία πετάνε σκουπίδια στο δρόμο οι Αθηναίοι. (Ξαφνιάζεσαι μάλιστα που το κάνουν και άτομα καλοντυμένα).
Μετά φταίει ο δήμαρχος… Παλιά νόμιζα πως όλα αυτά είναι αγένεια, αλλά μάλλον είναι μία μορφή αυτισμού: οι άλλοι απλώς δεν υπάρχουν, είμαι ΕΓΩ και οι επιθυμίες μου, που πρέπει να ικανοποιηθούν.
Ποιος θα βάλει τα όρια;
Οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, η κοινωνία σε λήθαργο αδρανεί, είμαστε μόνοι στη ζούγκλα, όπου ισχύει το δίκαιο του ισχυρού. Δεν χρειαζόμαστε ξένο δάκτυλο, μπορούμε και μόνοι μας να αυτοκαταστραφούμε!
Τι να απαντήσω στον έφηβο ανιψιό μου που βλέπει πως ζει σε απαξιωμένη χώρα και σχεδόν ντρέπεται για την ιθαγένειά του;
Μάταια του μιλώ για τη νεώτερη πολιτιστική κληρονομιά μας: Τσαρούχη, Κουν, Χατζηδάκη, Ελύτη, Πικιώνη… Δε φταίει κι η δική μου γενιά που τα ελληνικά του είναι τόσο φτωχά, που ούτε να εκφραστεί μπορεί καλά, ούτε να καταλάβει αρκετές «εξεζητημένες» λέξεις;
Όλα αυτά σηματοδοτούν μία φτώχεια πολύ οδυνηρότερη από την έλλειψη υλικών αγαθών.
Είναι στην ουσία η αποτύπωση της παρακμής και όχι μόνο…
Σε μία λούμπεν, ανάλγητη και αυτιστική κοινωνία ο ευαίσθητος και καλλιεργημένος φαντάζει σαν τη μύγα μες στο γάλα!
Αυτά είναι λόγοι μετανάστευσης από μια πατρίδα όπου νιώθεις ξένος. ΑΠΩΛΕΙΑ λέγεται αυτό που ζούμε και όχι φτώχεια.
Κάπου υπάρχει ελπίδα, ίσως στους μετανάστες που έρχονται, ίσως στα ξενιτεμένα παιδιά μας που, κάποτε, θα επιστρέψουν.
Ένα είναι σίγουρο: θα χαθούν 2 γενιές μέχρι να ισορροπήσουμε και αυτόν τον καιρό πολλοί Έλληνες, πολιτισμικά, ζούμε έναν εφιάλτη!
Της Αύρας Παπαθανασίου
