Ποτέ δεν μου άρεσαν οι γιορτές. Αισθανόμουν ότι είσαι υποχρεωμένος να καθήσεις στο σπίτι και να περιμένεις κυρίως γωστούς. Γιατί το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό στους φίλους.Δεν περιμέναμε ν´ανοίξουμε το σπίτι μας μόνο σε γιορτές. Μάλιστα το πιό κρύο δωμάτιο ήταν το σαλόνι γιατί ήταν κλειστό και απροσπέλαστο στα περισσότερα σπίτια.
Ημέρα του πατέρα. Νέα ανακάλυψη όπως της μητέρας, του Αγίου Βαλεντίνου,του καρκίνου, του περιβάλλοντος, της γυναίκας κλπ. Κάθε μέρα είναι μέρα σκέψεων για τους αγαπημένους σου. Το δυστύχημα είναι ότι σπανίζουν οι μέρες που έχουμε το χρόνο να μιλήσουμε με τον εαυτό μας και να θυμηθούμε πως βλέπουμε ή πως βλέπαμε τον πατέρα μας.
Τι μας έμεινε απ´αυτόν, τι πήραμε. Αν πήραμε τα πρέπει ή τα θέλω.
Σήμερα θυμήθηκα ότι ο πατέρας μου ποτέ δεν μας έδειρε, ποτέ δεν μας δελέασε και πολλά άλλα. Σήμερα σαν πατέρας, μέρα που είναι, είχα χρόνο να μονολογήσω και σκέφθηκα ότι αυτό που θα ήθελα για τις κόρες μου να είναι ευτυχισμένες. Και όχι με την έννοια της αποκατάστασης, που σέρνει γενιές και γενιές.Αλλά με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Την ευτυχία πολλές φορές την ανακαλύπτουμε και πολλές φορές την χάνουμε ή την προσπερνάμε. Πολλοί πιστεύουν ότι δεν την βρήκαν ποτέ.Εύχομαι στις κόρες μου και ας τους γίνει κανόνας ζωής.Να βρούνε την ευτυχία στην καθημερινότητα, στα μεγάλα και στα μικρά.Σήμερα ήμουν ευτυχής γιατί “έτυχε” να είμαι με τις κόρες μου.Είχα χρόνο “φιλοσοφησα “τη ζωή μου και κατέληξα στα προαναφερόμενα. Πώς θυμόμουνα τον πατέρα μου; τι πήρα απο αυτόν; και κατέληξα ότι ο πατέρας δεν είναι χρέος, ούτε πρέπει. Είναι αυτός που επικοινωνεί με τα παιδιά του και παλεύει με το χάσμα των γενιών.Και βεβαίως γιορτάζει με την ευτυχία των παιδιών του καθημερινά.
