“Ο ναΐσκος, προ εκατονταετηρίδων κτισθείς, ίστατο ακόμη ευπρεπής και όχι πολύ εφθαρμένος. Ο παπα – Φραγκούλης και η συνοδεία του φθάσαντες εισήλθον τέλος εις τον ναόν του Χριστού και η καρδία των ησθάνθη θάλπος και γλυκύτητα άφατον……..Και «ωσφράνθη Κύριος ο Θεός οσμήν ευωδίας». Έλαμψε δε τότε ο ναός όλος, και ήστραψεν επάνω εις τον θόλον ο Παντοκράτωρ με την μεγάλην και επιβλητικήν μορφήν….” (Αλ.Παπαδιαμάντης, Στο Χριστό στο κάστρο)
Στον Πρ. Ηλία του Χώνικα, στο ξωκλήσι, οι αγέρηδες χτυπούν τη μοναδική του πόρτα, οι βροχές και τα χιόνια ποτίζουν το ταπεινό πέτρινο σκαρί του και τα βελάσματα των κατσικιών αποτελούν στο χρόνο τη μοναδική ζώσα παρουσία. Σκαρφαλωμένο ψηλά, με την δύναμη της ψυχής όσων το έκτισαν στην δεκαετία του 1950, αστράφτει ολόκληρο όταν στις 19 Ιουλίου το απόγευμα, μετά από κοπιαστική ανάβαση, ανθρώπινο χέρι δίνει το πρώτο χτύπημα στο μικρό του σήμαντρο. Φτάσαμε! Στα πόδια του ολόκληρος ο Αργολικός κάμπος με τα κάστρα τ’Αναπλιού και του Άργους να τον φυλάνε και μέσα στο μικρό ξωκλήσι το απαλό φως των κεριών να συνοδεύει τις προσευχές και τα αναγνώσματα του παπα-Γιώργη Σελλή.
Στο τέλος της λειτουργίας που γίνεται στο προαύλιο του μικρού ναού, σαν από χάρη τ’ Άι Λιός σε τούτον τον όμορφο κόσμο, ένα λαμπρό φεγγάρι να σκαρώνει δρόμους στα νερά του Αργολικού και να τονίζει την ευθυμία στα πρόσωπα των προσκυνητών. Ξεκούραση στο πετρώδες έδαφος μέχρι την πρωινή λειτουργία και την κατάβαση στον κάμπο. Μακάρι να έχουμε τη δύναμη, μακάρι ν’ αξιωθούμε και του χρόνου. Το υποσχεθήκαμε στο ξωκλήσι του Πρ. Ηλία για ν’αντέξει τον ένα χρόνο ερημιάς.
