Έλεγα χθες το βράδυ σε φιλικό σπίτι που βρεθήκαμε μαζί με τον Ντέιβιντ, ότι για μερικούς γονείς είναι ή ίσως μοιάζει ευκολότερο, να πληρώνουν άλλους αντί να ασχολούνται οι ίδιοι με τα παιδιά τους. Στρατιά από παραμάνες και νταντάδες από τα μικράτα τους, δασκάλους στα φροντιστήρια και τις ξένες γλώσσες μαζί με εκπαιδευτές, διασκεδαστές και κλόουν στα πάρτι και τις γιορτές, προπονητές και γυμναστές στα αθλήματα ή στις πισίνες, και άλλους πολλούς σε πολλές εκφάνσεις της ζωής τους να εκπαιδεύουν, διδάσκουν, ψυχαγωγούν και διασκεδάζουν τα παιδιά τους, ΑΝΤΙ για εκείνους τους ίδιους που είναι απόντες από τις μικρές ή μεγάλες χαρές των βλασταριών τους, δίκην της δουλειάς πχ. που δεν μπορεί να αναβληθεί και της έλλειψης διάθεσης από μέρους των!
-Τους λες και χορηγούς παρά γονείς θα έλεγα!! Σημείωσε ο Πωλ..
-Ναι, αυτό έλεγα και χθες το βράδυ στη κουβέντα (είναι γεγονός ότι μεταξύ οίνου και πίτσας λέγονται όμορφα και χρήσιμα πράγματα). Μιλούσαμε για μας και για ανθρώπους που αγαπάμε και νοιαζόμαστε! Και δη για τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας!! Τα οποία θέλουμε και προσδοκούμε να γίνουν έντιμοι και χρήσιμοι άνθρωποι μέσα σε μια κοινωνία πρόστυχη και δύσκολη. (Μήπως μεγαλώνουμε πρόβατα που τα δίνουμε τροφή σε λύκους;)
Κι έλεγα ότι καλό θα ήταν να μάθουν και τα ίδια από νωρίς, τι σημαίνει ανταγωνισμός, τι ταλέντο, τι εξάσκηση, τι καλλιεργώ μια δεξιότητα μου, κυρίως τι σημαίνει να ανήκεις ως μέλος σε μια ομάδα -μικρή ή μεγάλη- και να δουλεύεις και να αγωνίζεσαι γι αυτήν και όχι για τον εαυτό σου, να μάθεις να κερδίζεις με υπερηφάνεια άξιους ανταγωνιστές ακόμα και να χάνεις με αξιοπρέπεια από κάποιον καλύτερο. Να μάθουν και να συνεχίσουν να μαθαίνουν ώστε να βελτιώνονται συνεχώς. Τώρα, μετά, αργότερα, όσο ζουν! Κυρίως για να νιώθουν όμορφα με τον εαυτό τους. Και να μάθουν να τον σέβονται όπως και να τον υπολογίζουν. Όταν όλοι οι υπόλοιποι μαθαίνουν ότι πρέπει να γνωρίζουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην αρμόζουσα θέση για να πετύχουν… ακόμα και το αδύνατο. Ουτοπικό μου μοιάζει!
-Ναι αλλά μην περιμένεις να τους το μάθουμε διδάσκοντας τους το -εμείς ή οι άλλοι που προανέφερες- αλλά να τους το δείξουμε! ΕΜΕΙΣ… τόνισε ο Πωλ. Κυρίως με την συμπεριφορά μας! Ότι και να τους λέμε ΔΕΝ ακούν! Αλλά βλέπουν την δική μας συμπεριφορά και ΜΙΜΟΥΝΤΑΙ!!
Όσα και να τους λέμε για την καθαριότητα, θα θυμούνται ΕΣΕΝΑ που πέταξες το πακέτο από το αμάξι ή τα σκουπίδια στο δρόμο. Ότι και να λέμε για το κράτος και την διαφθορά που επικρατεί, (αν είναι πιο μεγάλα..) θα θυμούνται εσένα που γκρέμισες το πατρικό σπίτι σε μια νύχτα (τρόπος του λέγειν..) για να αποφύγεις την πληρωμή του παράβολου επειδή άγγιζε τα 10 χιλιάρικα. Για αυτό λέω να μην πάψουμε και εμείς να βελτιωνόμαστε!! Το λέω πάντα: Σταματάς να γίνεσαι καλύτερος και έχεις ήδη πάψει να είσαι καλός!!! Και βαλτώνεις… σε πράγματα κοινά, μέτρια και τετριμμένα. Συνηθισμένα κι εύκολα! Που τα κάνουν όλοι. Χωρίς καμία διάθεση να ψάξουν, να βρουν, να κάνουν κάτι καλύτερο ή μεγαλύτερο, πιο δύσκολο, που θα εκτιμηθεί περισσότερο από άλλους ή και όλους και θα δείξει κάποιον (άλλον) δρόμο, και θα αλλάξει (ευκταίο) προς το καλύτερο αυτούς τους ίδιους, τους φίλους και γνωστούς, τα παιδιά τους μαζί με τις ιδέες και τις απόψεις τους και την κοινωνία όλη!! Θα κατορθώναμε πολύ περισσότερα πράγματα, αν δεν θεωρούσαμε ΤΟΣΑ πολλά ως ακατόρθωτα!! Αρκεί να δοκιμάζαμε…
Αλλά εμείς εξακολουθούμε και ακολουθούμε όλοι μας (ή σχεδόν όλοι μας) εδώ και δεκαετίες, όλες αυτές τις ίδιες άνομες συμπεριφορές και μαζί με τις κάκιστες συνήθειες μας, που το μόνο που δείχνουν έξωθεν -και πολύ καλά μάλιστα- είναι το πόσο αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπο μας, τις ανάγκες του, ενίοτε για την φύση, σίγουρα για τον νόμο και την εφαρμογή του και πάντοτε για τον εαυτό μας. Και μένει να νομίζουμε, ότι ενδιαφερόμαστε για τα παιδιά μας. Έτσι μάθαμε και συνηθίσαμε να κάνουμε. Μακριά από νόμους και υποχρεώσεις, αυτόνομα και απόμερα από ομάδες, μην γνωρίζοντας τον όρο συλλογικότητα. Βασιζόμενοι στο θυμικό και σε ένστικτα χωρίς να υπολογίζουμε ακόμη και την απλή κοινή λογική.
-Και προφανώς ΔΕΝ είναι όλοι έτσι….
-Μόνο που οι «διαφορετικοί» είναι ελάχιστοι, αδρανείς και φοβισμένοι Ζανέτ. Ενώ οι άλλοι είναι παντού. Και δρουν ασύστολα, χωρίς έλεγχο ή τον φόβο της τιμωρίας, και με περίσσιο θράσος… γκρεμίζοντας, λερώνοντας, και σπάζοντας οτιδήποτε καλό πάει να δημιουργηθεί. Και όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ένας φίλος μου είναι σαν τα σκουπίδια σε περίοδο απεργίας των οδοκαθαριστών. Αυτά και η μυρωδιά τους πνίγουν τους ΠΑΝΤΕΣ! Ακόμα και αυτούς που δεν τα πέταξαν στον ξέχειλο κάδο αλλά τα προσέχουν, τα ξεδιαλέγουν και τα ανακυκλώνουν στο μπαλκόνι τους!! Με φειδώ και σύνεση! Σκεπτόμενοι και το αύριο. Το δικό τους αλλά και των παιδιών τους! Γιατί αυτοί ξέρουν ότι αν αρχίσουν και τα πετούν ΟΠΟΥ να είναι, σύντομα αυτό γίνεται ΠΑΝΤΟΥ! Και το πληρώνουν τα παιδιά τους.
-Καλό βράδυ φίλε μου!!
-Τι έγινε .. φεύγεις νωρίς;
-Απλώς δεν έχω άλλες δικαιολογίες για να καθυστερήσω περαιτέρω την επάνοδο μου στο σπίτι!! Με πήραν 4 φορές τηλέφωνο και ήδη είναι μια ώρα που τέλειωσα την δουλειά μου.
-Εντάξει, ξεκίνα. Θα διαβάσεις το υπόλοιπο αργότερα ή στο κινητό σου Βye Βye!! Και συνέχισε να γράφει…
-Ναι, όπως έλεγα έχεις απόλυτο δίκιο κούκλα μου!! Τα παιδιά χρειάζονται παραδείγματα και όχι κριτικές έλεγε από πολύ παλιά ο Ζαν Ζακ Ρουσώ. Για αυτό δίδαξε τα με το παράδειγμα σου. Αυτή η διδασκαλία είναι άριστη με θεαματικά αποτελέσματα! Και αν νομίζεις ότι αυτή η μόρφωση κοστίζει… δοκίμασε την αμάθεια… και το ΜΗ. Το μόνο μη που «εγκρίνω» για τα παιδιά μας είναι το «ΜΗ σταματήσεις να γίνεσαι καλύτερη-ος». Για τον εαυτό σου και τους άλλους. Αν σταματήσεις σημαίνει ότι έχεις πάψει να μαθαίνεις. Ότι δεν έχεις προσδοκίες. Και όταν σταματάς να γίνεσαι καλύτερος… όταν σταματάς να μαθαίνεις… τότε αρχίζεις να πεθαίνεις. Εσύ και τα θέλω με τις προσδοκίες σου. Και είναι αργός θάνατος. Εμείς δεν το βλέπουμε γιατί… είμαστε όρθιοι, περπατάμε και λέμε ακόμη καλημέρα. Αλλά όλοι οι άλλοι το νιώθουν, το ξέρουν, το βλέπουν, το αποδέχονται και απομακρύνονται. Και μένουμε μόνοι!
Δυστυχώς οι άνθρωποι χωρίς φίλους συνήθως ή ενίοτε, σπρώχνονται στο περιθώριο ακόμα και από τους δικούς τους που επιτείνουν την ήδη δυσχερή κατάσταση. Και το περιθώριο -εκτός των άλλων- είναι πολύ μοναχικό μέρος! Δυστυχώς κάπως έτσι είμαστε όλοι! Στη ζωή μας, στις σχέσεις μας, στην επικοινωνία μας, στο Facebook, στη δουλειά μας αλλά και στην οικογένεια μας και στα παιδιά μας. Μάλλον… έτσι καταλήγουμε!! Γιατί όσο και να ψάχνουμε για ποιότητα στη ζωή μας, ξέρουμε ότι ΘΑ είναι όσο καλύτερη μπορούμε ΟΙ ΙΔΙΟΙ να την κάνουμε. Και αυτό επιτυγχάνεται με προσπάθεια, θέληση και διάθεση να το πετύχουμε. Κι αν δεν ξέρουμε πως, πρέπει να μάθουμε για να το πετύχουμε. Πράγμα δύσκολο χωρίς να έχουμε κάτι σημαντικό να μας κρατήσει ή να μας ξαναφέρει στη ζωή. Μόνο πληροφορίες και λέξεις που αναμεταδίδουμε σε όλους τους αδιάφορους πλέον που μας περιτριγυρίζουν.
Δυστυχώς όμως ο μεγάλος -τεράστιος θα λέγαμε- όγκος πληροφοριών που λαμβάνουμε καθημερινά -χρήσιμες και μη, η έλλειψη χρόνου και διάθεσης, οι πολλαπλές προσωπικές υποχρεώσεις, οι προκαταλήψεις ή και η οικονομική κρίση και διεθνής αρνητική συγκυρία τελευταία όπως και πολλά άλλα, μειώνουν ή εξαφανίζουν τα σημαντικά ή και τα κάνουν αόρατα στα μάτια μας. Έτσι αλλοιώνεται και η κρίση μας και προσπερνάμε, συνήθως βιαστικά ότι βρεθεί μπροστά μας. Ακόμα και κρυμμένους θησαυρούς. Επειδή δεν ενδιαφερόμαστε να ψάξουμε και να εμβαθύνουμε ώστε να αποκτήσουμε γνώση. Ίσως θα έπρεπε να θυμίζουμε τακτικά -αν όχι καθημερινά- στον εαυτό μας, ότι αξίζει να χαλαρώνουμε τους ρυθμούς μας πότε –πότε και να κοντοστεκόμαστε κάπου, για κάτι. Αν είμαστε τυχεροί ή βλέπουμε διαφορετικά -χωρίς απλά να κοιτάμε- τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας θα αναφωνήσουμε εκστατικά βλέποντας πχ. την πρόοδο του παιδιού μας: Ναι, το έμαθες… το έκανες τέλεια.
Γιατί -μην αμφιβάλλεις- πάρα πολλοί γονείς, κάνουν μεγάλες, σοβαρές και φιλότιμες προσπάθειες και πολλές φορές και θυσίες προκειμένου να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους και την οικονομική τους ευμάρεια. Την ίδια ώρα που τραβούν και κοιτούν μπροστά μαζί με τα παιδιά τους, οι ίδιοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους, έρχεται -όλο και συχνότερα- η ενοχλητική σκέψη ότι θα πρέπει με κάποιο τρόπο να τα προετοιμάσουν ίσως για ζωές που μπορεί να είναι πιο δύσκολες από τις δικές τους και για ένα αύριο, χειρότερο από το σήμερα ή το χθες. Λες και κάθε μέρα που περνάει είναι καλύτερη από την… επόμενη που έρχεται! Που ακούστηκε; Και μέχρι πότε…;
Δυστυχώς, μέρα με τη μέρα, κάθε εποχή, χρόνο με το χρόνο, όλα αλλάζουν μορφή. Η κοινωνία, η οικογένεια, οι σχέσεις μεταξύ των μελών της, ο διάλογος και η επικοινωνία, οι ανάγκες. Όπως και οι δυνατότητες αλλά και -πρωτίστως- οι επιλογές των νεότερων μελών. Και το ερώτημα παραμένει περιμένοντας απάντηση:
Πόσα από αυτά που παίρνει, και σε τι βαθμό χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει καλύτερα; Το δικό μου ή το δικό σου παιδί;
Πόση υλική και ψυχική γενναιοδωρία από μέρους μας, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του αργότερα, να γίνει καλύτερος, για τον εαυτό του και τους άλλους και να μπορέσει να κάνει ΟΝΕΙΡΑ;
Και όπως έλεγε ένας σοφός:
«Υπάρχουν ΜΟΝΟ δύο ιδιαίτερα κληροδοτήματα διαρκείας για τα παιδιά μας. Μπορούμε να τους δώσουμε ΡΙΖΕΣ και ΦΤΕΡΑ»!
Μην ψάχνεις για περισσότερα καλή μου. Τα άλλα είναι μεν καλά, βολικά και χρήσιμα αλλά… προαιρετικά!
Και μ’ αυτό κλείνω. Τα λέμε και πάλι. Άλλωστε μ’ αρέσει να τα λέμε. Καλό σου βράδυ.
* * *
Tην άλλη μέρα είδε το μήνυμα της στα «εισερχόμενα»!!
-Ναι… Μικρή η ανταμοιβή για τον δάσκαλο σου… αν παραμείνεις μαθητής για πάντα!! Είπε, έγραψε και “έγραψε” ο Νίτσε κάποτε στην Γερμανία! Μήπως κι εμείς Πωλ παραμένουμε εσαεί μαθητές; Οποία δυστυχία για τον δάσκαλο μας!! Καλή σου μέρα.
-Για αυτό λέω κι εγώ… καλές οι συνήθειες, οι κανονισμοί και τα πρέπει αλλά να δοκιμάζουμε και κάτι καινούριο με θετικό πνεύμα και ματιά!! Να θυμάσαι ότι χρειαζόμαστε οδηγούς και οδηγίες και όχι κανόνες… Καλημέρα και από μένα. Έγραψε ο Πωλ γρήγορα στο τηλέφωνο το μήνυμα και πάτησε το Send…
Η Ζανέτ διάβασε και το τελευταίο μήνυμα και ξέσπασε σε λυγμούς. Έκλαιγε από το προηγούμενο βράδυ καθώς έφευγε από το ιατρείο καθώς θυμόταν τα λεγόμενα του Πωλ και τις αντιδράσεις εκείνου… προχθές, είτε παρουσία των φίλων τους είτε μέσα στο αμάξι που μείνανε μόνοι τους είτε στο σπίτι αφού φτάσανε. «Θεέ μου» σκέφτηκε «πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να υπάρχει στην σκέψη δύο ανθρώπων;»
Θυμήθηκε τις φωνές του και τον έντονο διαπληκτισμό τους μπροστά στους φίλους τους μιας και εκείνος κατάλαβε ότι απευθύνεται σε αυτόν με κατηγορίες για την συμπεριφορά του και τις τακτικές και πολυήμερες απουσίες του. Πόσο θα ήθελε να μπορούσε ή να τολμούσε να τα αναφέρει και να τα συζητήσει με τον Πωλ να του αναλύσει την θέση της και να ακούσει την γνώμη του και τις συμβουλές του! Να του μιλήσει για την χυδαία και βίαιη συμπεριφορά του και τις προσβολές που δέχεται σε καθημερινή βάση.
Όχι… Φοβόταν. Ο φόβος την «συντρόφευε» από πολύ νωρίς στην ενήλικη ζωή της. Και επειδή ήταν διάχυτος στο πρόσωπο της, στις ενέργειες της και στην συμπεριφορά της, όποιος το έβλεπε το εκμεταλλεύονταν με την πρώτη ευκαιρία. Και εκείνος το είδε νωρίς! Μαζί με την ανασφάλεια της και την παντελή έλλειψη αυτοπεποίθησης της. Φόβοι και φοβίες για τα πάντα. Πάντα τον ρωτούσε για οτιδήποτε. Και ενώ στην αρχή του άρεσε υπέρμετρα από κάποιο σημείο και μετά δεν ήθελε ούτε να την ακούει. Απαξίωσε και συνέχιζε να απαξιώνει κάθε μορφή επικοινωνίας μαζί της. Και αυτό της κόστιζε. Και δυστυχώς την έκανε να φοβάται ακόμη περισσότερο.
Ένας φαύλος κύκλος που μόνο η ίδια θα μπορούσε να σπάσει. Όχι όμως μόνη της αλλά με την βοήθεια ενός καταλύτη. Γιατί ήξερε καλά ότι όλα τα πράγματα τείνουν να αλλάζουν βαθμιαία, ως προς την ποσότητα κυρίως, αλλά ενίοτε και ξαφνικά (και πάντα με την χρήση κάποιου καταλύτη) στρέφονται προς κάποια άλλη, διαφορετική κατεύθυνση. Εκεί πλέον μπορείς να μιλήσεις για μια ποιοτική αλλαγή, η οποία μπορεί να συμβεί μόνο έπειτα από μια περίοδο -μικρής ή μεγάλης- ποσοτικής αλλαγής. Θυμήθηκε τον Μαρξ και σκέφτηκε το νερό που ζεσταίνεται, και βαθμιαία ανεβάζει θερμοκρασία μέχρι το ΣΗΜΕΙΟ βρασμού. Εκεί ξαφνικά -αλλά αναμενόμενα- συμβαίνει να μεταλλαχθεί από υγρό σε αέριο. Φαίνεται καθαρά η αλλαγή μετά από μια μακρά συσσώρευση ενέργειας.
Καταλύτης; Σκέφτηκε. Μα… προφανώς είναι η θερμότητα που παράγεται από κάποια πηγή! Έβλεπε ότι χρειαζόταν και αυτή κάποιον καταλύτη, ή κάτι… κάποιον που θα λειτουργούσε σαν καταλύτης! Που όμως δεν τον είχε και τον έψαχνε, τον ήθελε, τον χρειαζόταν. Για να πάψει να σωρεύει πόνο και φόβο στην ψυχή της. Να πάψει να ανέχεται τις διαρκώς εντεινόμενες προσβολές ή ακόμα και χειροδικίες. Για να αλλάξει και να γίνει αυτή που έπρεπε να είναι. Αυτή που φαινόταν μόνο στους τρίτους. Μια πανέμορφη, γλυκύτατη γιατρός, πανέξυπνη και μορφωμένη, καταξιωμένη στον χώρο της παρά το νεαρό της ηλικίας, με διαρκώς αυξανόμενο πελατολόγιο και την δουλειά της σε ανοδική τροχιά.
Της είχαν λείψει οι έπαινοι και οι άνθρωποι που θα την σήκωναν από εκεί που σερνόταν. Από εκεί που την είχε ρίξει εκείνος… και που δεν μπορούσε, δεν την άφηνε να αντιδράσει, να σηκωθεί και να διεκδικήσει… τον εαυτό της και την αξία της. Όμως είχε και τον Πωλ… μήπως ήταν αυτός ο καταλύτης; Η ύπαρξη του, έστω εκεί μακριά, με κάποιαν άλλη, με τους δικούς του ανθρώπους και φίλους, τις παρέες και τα γέλια του, την γέμιζε προσμονή και διαπότιζε την δική της ύπαρξη και ζωή με αισιοδοξία. Όλα είναι θέμα χρόνου σκέφτηκε…
Αργότερα το μεσημέρι κοιτώντας τις ενημερώσεις άνοιξε κάτι του Πωλ και άρχισε να διαβάζει την ανάρτηση του που της φάνηκε σαν συνέχεια της κουβέντας που είχαν. Έγραφε ο Πωλ;
«Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σαρτρ έλεγε:
«Πολύ πριν από την γέννηση, ακόμη και πριν από την σύλληψη μας, οι ΓΟΝΕΙΣ μας έχουν αποφασίσει για το ποιοι ΘΑ είμαστε»!
Το είχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν και το θυμήθηκα χθες καθώς περπατούσα στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου μαζί με πολλούς άλλους και είδα ένα νεαρό ζευγάρι που έκαναν την βόλτα τους. Περπατούσαν νωχελικά πάνω στο φαρδύ πεζοδρόμιο προσέχοντας τον γιο τους που προπορεύονταν πάνω σε ένα ηλεκτρικό τρίκυκλο «μηχανάκι». Πιλότος ο μάγκας, ακίνητος και καμαρωτός πάνω στη «μηχανή» και ο μπαμπάς από πίσω να καμαρώνει και αυτός. Στην διασταύρωση σταματάμε κάνω ένα σχόλιο και ρωτώ την μαμά πόσο είναι ο μικρός. Δεν είχε κλείσει τα τρία (3) του χρόνια!! Και είχε αυτόματο ηλεκτρικό μηχανάκι! Δώρο αυτών ή των παππούδων του!
Δεν σχολίασα οτιδήποτε άλλο και τους χαιρέτησα αλλά φεύγοντας σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να γίνει το μωρό αργότερα. Σίγουρα δεν θα διαπρέψει στην ποδηλασία. Πολύ πιθανόν να μην ασχοληθεί καθόλου με τον αθλητισμό. Αυτά θέλουν μεγάλη προσπάθεια και δεν βλέπω να μαθαίνει να προσπαθεί. Φροντίζουν οι γονείς του, που βέβαια το υπεραγαπούν -αναμφίβολα- να του μάθουν πώς να μετακινείται άκοπα. Μπορεί στο σπίτι να μην του μάθουν να τρώει και φρούτα δίνοντας του καθημερινά πατατάκια ή σοκολάτες. Άρα οι ίδιοι αποφασίζουν και πότε θα τον πάνε στον οδοντίατρο για τα πρώτα σφραγίσματα ή τον ετοιμάζουν για να δεχθεί πολύ αργότερα την «τεχνητή οδοντοστοιχία».
Αυτοί ξεκίνησαν και ήδη γράφουν το μέλλον του.
Και μετά άσε τον δάσκαλο να λέει για την χρησιμότητα της άσκησης (άλλωστε και αυτοί μπορούν να διδάξουν ΜΟΝΟ αυτά που έμαθαν), άσε τον διαιτολόγο να φωνάζει για την αναγκαιότητα βρώσης των λαχανικών και των φρούτων, άσε τον γιατρό να ωρύεται και να ανησυχεί πιο πολύ από εμάς για την καρδιά μας και να μας απειλεί για να κόψουμε το τσιγάρο. Μα… γίνεται; Πώς να το κόψουμε αφού από τότε που καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας βλέπουμε τους γονείς μας με ένα τσιγάρο στο χέρι και εισπνέουμε τον καπνό τους. Έτσι και τα παιδιά μας, μας βλέπουν και μας μιμούνται Αν καπνίζουν και οι δυο γονείς το παιδί έχει τετραπλάσιες πιθανότητες να γίνει και αυτός καπνιστής στο εγγύς μέλλον. Αν σε βλέπουν να μαλώνεις και να σκοτώνεσαι σε καθημερινή βάση θα μάθουν και αυτά στην βία σε όλες τις μορφές της. Τι έλεγα προχθές σε άλλη σημείωση!! Ότι κάνεις, ΗΧΕΙ τόσο δυνατά μέσα μου που ΔΕΝ ακούω τι λες!! Ξέρουμε και αποφασίζουμε τι θα είναι τα παιδιά μας στο μέλλον!! Άλλο θέλω να ρωτήσω εγώ…
ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ;»
* * *
-Γιατί εκεί που νομίζεις πως είσαι ευτυχισμένος, έρχεται ένας άνθρωπος και σου δείχνει πως κάτι έλειπε; Έγραψε αυθόρμητα η Ζανέτ και πάτησε εσπευσμένα το enter φοβούμενη μην αλλάξει κάτι από αυτό που ένιωθε και ήθελε να πει.
Άμεσα «ήρθε» και το like από τον Πωλ και τότε η Ζανέτ συνειδητοποίησε ότι το είχε γράψει στον τοίχο του και κάτω από την ανάρτηση του. Εσπευσμένα έσυρε τον κέρσορα πατώντας copy και μετά διαγραφή του σχολίου. Αμέσως μετά έκανε επικόλληση του σχολίου της στα μηνύματα του inbox συμπληρώνοντας ότι:
«Αυτό έπρεπε και ήθελα να το δεις μόνο εσύ και όχι το κοινό σου. Σε ευχαριστώ Πωλ, για όλα όσα μου δίνεις. Ότι και όσα είναι αυτά. Είναι πολύ ζωτικό για μένα. Ιδίως αυτή την εποχή που προβληματίζομαι πολύ και για πολλά. Και η βοήθεια σου;… Αμελητέα… δεν την λες. Ανεκτίμητη θα έλεγα!»
Περίμενε -για ώρα- κάποια απάντηση του, μιας και έβλεπε ότι είχε διαβάσει το μήνυμα της αλλά δεν ερχόταν και ούτε ήρθε. Ήταν η πολλοστή φορά που προσπαθούσε να πει κάτι περισσότερο αλλά δεν έπαιρνε απάντηση. Είδε και το φωτάκι της συζήτησης σβηστό και συνειδητοποίησε ότι είχε φύγει. Και η ίδια έπρεπε να φύγει μιας και σήμερα δεν είχε ιατρείο το απόγευμα και είχε ένα όμορφο πρόγραμμα με τα κορίτσια της. Επίσκεψη στο πλανητάριο και μετά βόλτα στον παιδότοπο. Είχε όμως χρόνο. Κάθισε για λίγο σκεπτική βυθισμένη στην πολυθρόνα του γραφείου της. Θυμήθηκε την -προ ημερών ή ήταν προ μηνών;- αποκοτιά της όταν είχε στείλει στον τοίχο του μια «κάρτα» από κάποια σελίδα που βρέθηκε μπροστά της και έγραφε “LOVE U MOM” με τρόπο που να διακρίνεται (δύσκολα) το LOVE U αλλά καθόλου (σχεδόν) το MOM. Και διάβασε ένα μικρό και απλό σχόλιο για την μάνα και την αγάπη που της οφείλουμε. Καμιά νύξη του για οτιδήποτε από αυτά που σκεφτόταν και ήθελε να «ακούσει» από τον Πωλ να της λέει. Ντρεπόταν να παραδεχθεί και αυτή η ίδια ότι ένιωθε σαν κοριτσόπουλο του σχολείου που έστελνε σημειώματα, με διφορούμενες έννοιες και μηνύματα στο αγόρι που την ενδιέφερε. Προσδοκώντας να καταλάβει περισσότερα για να διευκολυνθεί η δική της θέση. Ντρεπόταν αλλά και της άρεσε ιδιαίτερα το «παιχνίδι» με τον Πωλ. Δεν το είχε ξανακάνει!!
Αλλά και πόσες φορές είχε νιώσει τόσα πολλά για κάποιον άλλον. Ένιωθε πως ξαναγνώριζε τον εαυτό της μέσα από τις πολύωρες «επαφές και συζητήσεις» μαζί του. Η Ζανέτ, που είχε ζήσει μέχρι τότε μια προστατευόμενη και περιορισμένη ζωή, ένιωθε έξαψη βλέποντας τον τρόπο ζωής του φίλου της, την εξίταρε που έμοιαζε με ατέλειωτη περιπέτεια. Και την χαροποιούσε αυτό όσο τίποτα άλλο!! Γιατί ήρθαν κοντά από νωρίς και έκτοτε όσα αντάλλαξαν ήταν γεμάτα από ενδιαφέρον και φιλική διάθεση μαζί με οικειότητα αλλά και κυρίως εμπιστοσύνη. Κι ας βρίσκονταν σπάνια…
Και τότε θυμήθηκε ένα ποίημα που είχε διαβάσει πρόσφατα…
Αρχέγονο συναίσθημα
καις τα σωθικά.
Στον Άδη στριμωγμένα ρακένδυτα
πεταμένα σκόρπια όνειρα.
Πένθιμε, σκοτεινέ
ύπουλε εχθρέ του νου
δεσμοφύλακα πλάνης.
Σε φτηνά υγρά υπόγεια εγκατάλειψης ισορροπώ
τύραννε της ψυχής
στων χρόνων τις ρωγμές
χάραξες στην σάρκα ρυτίδες
προδίδοντας τις οδύνες
που σκιάσανε την ζωή μου.
Πόνος, δάκρυα,
για το άγνωστο αύριο.
Κι εσύ ένας φόβος.
Ένας φόβος που ριγώ όσο ποτέ
φόβος για την ζωή,
αλλά και φόβος για να ζήσεις.
Γιώτα Τσερτεκίδου
Το θέλει κανείς τόσο πολύ να ξέρει, αλλά που ή ΠΩΣ μπορεί να μάθει κάτι; Έγραφε στην σημείωση ο Πωλ αργά το βράδυ που ξαναμπήκε για λίγο στο FB και είδε τις ενημερώσεις της!!
Ρε παιδιά, καταλαβαίνετε φαντάζομαι ότι σε όλες τις διαδικασίες της ζωής -και η ζωή αποτελείται από διαδικασίες- υπάρχει η επιφάνεια και το βάθος!! Κάτι σαν την θάλασσα… στο περίπου. Από πάνω εμείς βλέπουμε τα κύματα και τα «προβατάκια» που δημιουργεί αυτό, κουνιόμαστε μέσα στη βάρκα, προσπαθούμε να επιβιώσουμε ψαρεύοντας, μαυρίζουμε κάτω από τον ήλιο, και χαιρόμαστε όταν ένα δελφίνι με την παρέα του κάνει την εμφάνιση του. Ή βέβαια πανικοβαλλόμαστε στη θέα του πτερυγίου του καρχαρία. Κάνουμε πράγματα που λέει και κάποιος γνωστός στην τηλεόραση. Αλλά και χάνουμε τα πάντα που συμβαίνουν από κάτω και που βέβαια είναι τα πιο πολλά και πιο σημαντικά. Εκεί όπου υπάρχει χρώμα, τοπία, ζώα φυτά και ψάρια και γενικά έντονη δράση… ζωή!
Είναι λοιπόν μερικοί από εμάς που θέλουν και βουτούν και τότε απολαμβάνουν γνώσεις και εμπειρίες. Ανακαλύπτουν, παρατηρούν, προβληματίζονται, προσπαθούν, γνωρίζουν, βλέπουν, ψάχνουν, κατανοούν και μεταδίδουν όλα αυτά σε κάποιους που τους αρέσουν μεν, αλλά δεν μπορούν να βουτήξουν οι ίδιοι. Δεν μπορούν; Δεν θέλουν να πω καλύτερα! Και στο κάτω-κάτω και ένα παιδί 5 χρονών μπορεί να πάρει μια βαθιά ανάσα και να πάρει λίγη από την μαγεία της ζωής του υποβρύχιου κόσμου και του βυθού. Ή με τον κατάλληλο εξοπλισμό και με λίγη εκπαίδευση μπορεί ο καθένας μας να κάνει θαύματα. Αλλά αν ο γονιός του βλέπει την επιφάνεια, θα του μάθει να βλέπει τα πάντα επιφανειακά μαζί με την απεραντοσύνη του ουρανού και του ορίζοντα… τόσο μακρινά και απρόσιτα και τα δύο.
Αποτρέποντας τον συνάμα από την βουτιά. Φοβούμενος τι; Μην πιεί νερό; Το βάθος άλλωστε μπορεί να περιμένει. Εκεί είναι, δεν φεύγει και όταν θελήσουμε θα το κάνουμε θα βουτήξουμε. Θα εμβαθύνουμε! Και ίσως ψάξουμε για τις απαντήσεις. Όποιος, όμως, όταν μπορεί δεν θα θελήσει, όταν θελήσει… δεν θα μπορεί. Είχε πει ο Τσόρτσιλ και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Έτσι λοιπόν η γνώση αργεί. Και στο μεταξύ η ζωή έχει ήδη αλλάξει τις ερωτήσεις. Και χωρίς να εμβαθύνεις ΔΕΝ ξέρεις τις αιτίες των πραγμάτων. Οι βαθύτερες αιτίες όμως είναι το πιο σημαντικό που μπορείς να ξέρεις. Τότε μπορείς να πεις ότι ξέρεις την ζωή. Οι αιτίες φέρνουν τα γεγονότα, αυτά τις διαδικασίες και όλα μαζί σε κάνουν ζωντανό και συμμετέχον ον σε αυτή την μαγεία, τη Ζωή.
Αλλά για μας είναι πιο εύκολο να φωνάζουμε και να βρίζουμε για να επιβληθούμε! Και όχι να επικοινωνήσουμε. Ακόμη και όταν ρωτάμε δεν περιμένουμε να ακούσουμε την απάντηση. Και δη με τα πιο προσφιλή μας πρόσωπα, τα παιδιά μας! Μιας και εμείς τα ξέρουμε όλα και αυτά τίποτα! Πάντως κύριοι… (ίσως και κυρίες..) το να ακούω και να βλέπω γονείς, να βρίζουν και να τραβούν σκαιά τα 6άχρονα (περίπου) παιδιά τους, όπως είδα κάποιον προχθές… με ξεπερνάει! Η παιδική ηλικία είναι κάτι σαν κοινωνικό αγαθό που το χαίρονται οι ΠΑΝΤΕΣ!! Εκτός βέβαια από τον κάθε ακατάλληλο γονιό. Κρίμα για μερικούς γονείς!
Γονείς… δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι έχουμε πρόβλημα.
Νομίζουμε ότι είμαστε καλοί. Ξέρεις… κάπως όπως ο αλεξιπτωτιστής που προσπαθεί να τους πείσει όλους πως ότι κάνει είναι φοβερά δύσκολο ή ακόμα και τέχνη εκεί ψηλά. Ενώ ουσιαστικά απλώς ελπίζει κι αυτός όπως και όλοι που τον παρακολουθούν, να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Εεε κάπως έτσι κι εμείς… ελπίζουμε να γίνουν ή να τα κάνουμε σωστά. Προσπαθούμε κάνοντας τα ίδια πράγματα πάντα, να πετύχουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Μη δεχόμενοι ότι πρέπει να διαφοροποιήσουμε και κάτι δικό μας, όπως σκέψη, άποψη, τρόπο δράσης, ακολουθώντας τον ρου της εξέλιξης… ουσιαστικά αλλάζοντας και τον εαυτό μας ώστε να πετύχουμε κάτι καλύτερο. Σαν γονείς πρέπει να έχουμε απαντήσεις για όλα. Αλλά φευ… αδύνατον να τα ξέρουμε όλα.
Κάθε μέρα διερωτόμαστε αν κάνουμε το σωστό. Αν ξέρουμε τα παιδιά μας όσο πρέπει ή αν θέλουμε να τα μάθουμε!! Και πάντα αναρωτιόμαστε μήπως και χάσουμε την ευκαιρία να είμαστε καλοί γονείς, μιας και ο χρόνος «πρακτικής εξάσκησης» ελαχιστοποιείται συνεχώς. Βλέπετε είναι τόσο πολλά που πρέπει να γίνουν! Τόσα πολλά όσα πρέπει να κάνουμε, να δώσουμε, να αφήσουμε… τόσες αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε. Για τα παιδιά μας, που θα ΒΙΩΣΟΥΝ τα αποτελέσματα όλων αυτών των αποφάσεων μας! Στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον!
-Αρκεί να είμαστε παρόντες και να νοιαζόμαστε, έγραψε η Ζανέτ. Να βλέπουμε και να ακούμε!
-Νους ορή και νους ακούει έλεγε ο Επίχαρμος!! Παλιά. Αν υπάρχει σήμερα λέμε! Και δεν έχει γίνει πουρές. Και τώρα, το ξέρουμε καλά… το γνωστικό μας επίπεδο είναι αυτό που καθορίζει το τι βλέπουμε ή τι ακούμε. Η εμπειρία, οι γνώσεις, οι αναμνήσεις, οι εικόνες, και οι ήχοι μαζί με τις μυρωδιές, θα σου πουν ότι το κροτάλισμα της ουράς του κροταλία δεν είναι παιδική κουδουνίστρα. Και αυτό μάλλον οφείλουμε να τους μάθουμε!!
-Να είσαι καλά Πωλ. Και να περνάς ακόμα πιο όμορφα!
-Ααα ναι… Και κάτι ακόμα Ζανέτ… και να δένουν τα κορδόνια τους! Χεχε Δεν μπορεί να λύνουν και να δένουν ένα τάμπλετ ή έναν υπολογιστή στα 4-5 τους χρόνια και να γονατίζουμε μέχρι τα δέκα τους για να τους δένουμε τα παπούτσια!!!
Καλό βράδυ Ζανέτ.
Κεφάλαιο όγδοο
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Για σένα στις επιθυμίες μου
λόγος δεν έγινε ποτέ.
Δε σε προέβλεψαν ποτέ
τα όνειρα μου.
Οι προαισθήσεις μου
δε σε συνάντησαν.
Ούτε η φαντασία μου.
Κι όμως,
μια ανεξακρίβωτη στιγμή
σ’ εξακριβώνω μέσα μου.
Ένα έτοιμο κιόλας αίσθημα.
Κική Δημουλά
